Biliyorsun, büyüdükçe küçüldü laflarımız
Daha az ve zor affeder olduk
Düşünerek konuşmak öğretildiğinde bitmişti zaten her şey
Herkesin sesli düşündüğünü var saydın hatta sen
Neden konuştuklarını sordun, gereksiz idi.
Sen derken kim diye soracaktın neredeyse
Sen herkestin ama herkes bile sen değildi
Tanrı için üzüldün, tanrı için üzülen birkaç insandan biriydin
Zordu işi ki daha kıyamet vardı, koparılacak
Yanlıştı inancın, bir yanılıştı, inanç değil
Doğruyu öğrendiğinde silindi onlarca yılın, sadece dünyalıkların kaldı elinde
Yıllar önce istediğin ölüme kanmadığın için sevinçlisin şimdi
Bal gibi korkuyorsun ölümden, sigarayı bırakmak istiyorsun hatta
‘yaşadım diyebilmek için yaşadım’ diyen Genco’yu anlıyorsun
Son kürek de boşaldığında sorulacak ilk soru verilecek ilk cevap bu
‘yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey’ diyen adama gülüyorsun
Çünkü öğrendikçe yabancılaşıyorsun
‘İnsanı yaşadıklarıyla, hayatıyla tanıyacağız, anlayacağız’
diyen Behice’ye selam duruyorsun telaş içinde koşarken
Sevdiğin herkesin kabul edilenlerden olmasını istiyorsun
Alın terini tüm yorulmuşlarımızın
Hesap sormayın bizden, diyorsun.
Kayıt Tarihi : 27.12.2009 22:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!