Vapurdaki Deli Şiiri - Giray Özer

Bir kez daha yaşamak istemedi bunları
Yüzünde kilitlenmiş bir kahkaha, hep gülüyormuş gibi
Acır aslında diğerlerine yüreğinin içinde kalır pıhtılar
İnceler duru tavan kirişlerini ama onun karmaşasında değildi.

Onun güldüğü bu kirişlerin, bu taşıma araçlarının
Nasıl da basit olduğudur ve ağlar bir odada sessiz
Yerinde dueamıyor bir göçmen gibi
Kendi zihin karmaşalarında gidip gelir delice
Bir kara torbanın içindeki şansa bağlanamazdı
Sayılar, kavramlar eski yaratıydı, ama değersiz

Yanımdan gölge gibi süzüldü kendi karanlığına
Oturup karşıma yediği simidin susamlarını saydı
İçim dondu birden, yöneltilen alaylarla boğazım tıkandı

Söyleyecek sözüm yoktu yırtık yamalara
100 binlerden daha önemliydi, bol sıfırların darlığından uzak
Artık hiçbir yenilik yoktu

Olabilecek en değerli şeye sahipti: “Kendine”
Aklı kendini yaşatıyordu ya bu da yeterdi
Ve öyle yaptı ölene kadar yaşadı da.