Vapur İskelesi Şiiri - Boğaç Yüzgül

Vapur iskelesi bekliyordu çığırtkan simitçilerin
ve çımacıların yorgun halatlarının arasından geçen
ve geçen seneden ve
bir öncekinden
ve daha bir öncekinden beri
ve hiç durmadan çay içen akşamcı kahvesi sakinleri ölçüsünde
ve kılları kıpırdamadan
ve yılları yıpranmış kaderleriyle şaşkın
ve hülasa beş yüzü aşkın insanı…

Vapur iskelesinde bekliyordu
ve aynı kumrala kaçan sarı
ve uzun saçlı
ve uzun boylu kız uğruna
ve sakız yapışkanlığında rutubetlenmiş sürme iskele üzerinde
ve üzerinde incecik bir gömlekle üşümüş yüreğiyle taş ağrısı çeken böbreğiyle aynı delikanlı…

Vapur ikselesinde beklemekte vapurlar
ve halat babaları
ve dubaları ile sallanan zemin
ve sallanan dünya gibi
ve sarhoşluk hissi veren
ve bir aşağı bir yukarı
ve dalgalarla
ve martı çığlıklarıyla
ve karabatakların
ve kıyıya vurmuş mısır koçanları
ve mazot
ve ayıklanmış baık atıkları
ve atıkları katık eden deniz anaları
ve çirkin yeşili yosunlarla
ve karşılıyordu en erkenini yaşayan sabahı…

Vapur iskelesinden ayrıldı vapur
ve kar beyazı
ve pamuk beyazı bulutlar altında
ve arkasında bembeyaz bir köpük tarlası
ve masmavi sema rengindeki denizler
ve gün doğumu ile göz kamaştıran tepelerin
ve tepeciklerin üstünden hoyratça ve delice esen rüzgarlar yarıldı…

Vapur iskelesinde bekliyorum
ve içimde
ve hasretimde
ve her yanımda
ve özlemimde
ve yanaşan gemide sen varsın şimdi…