Vapur Şiiri - Engin Sarıca

Geceleri kalabalıklardan kaçar gibi
Ayrılırdı limandan yüreğim.
Sakince yön değiştirir
Işıklarını usulca söndürür
Ve süzülürdü bir dünya
Yumuşacık bir diğerinin üzerinde..

Ben çocukken kalbim vapurlarla atardı
Kuru kalabalık sahillerde
Ve yalnızlıktan çok
Onlarsız kalmaktan korkardım
Bir elim
Ölü balık misali annemin ellerinde.

Ben çocukken vapurlara el sallardım
Beni hiç sevmeyecek insanları severdim
Öylesine
Nedenini ne onlar bilirdi
Ne ben...
Oysa o vapur
Yalnızca aşıkları görürdü..
Çocukları değil.

Ben çocukken sevmeyi hiç öpüşmek sanmadım
Sesleri dinlerken büyüyen yalnızca bedenimdi
Karakalem bir kadın çizerdim
Ne saçı vardı ne yüzü
Ama kim olduğunu bilir gibi
Gülümserdim
Oysa o vapur
Yalnızca aşıkları görürdü
Resimleri değil...

Ben çocukken seni özlemeyi özlerdim..
Bankların hep bir ucuna oturur
Bir ucunu boş bırakırdım
Resmimin bir parçasıydı
O boşluk
Seni çizdiğimi düşünür, heyecanlanır
O vapurdan beni yalnızca
Senin gördüğünü hayal eder
Sana gösterirdim o resmi
Ve el sallardım...

Oysa o vapur
Yalnızca aşıkları görürdü
Aşkları değil...