Van Gölü Sahillerinde Bir Akşam Hüznü

Gün biterken göl el açar aya
Gümüşten yollar dalar uykuya
Dağların gölgesi düşünce suya
Hüzünler sarar Van Gölü sahillerini

Karanlık çökünce karalar bağlar
Hazana uğrar bozulur bağlar
Göl heybesinde ihaneti saklar
Ayrılık sarar Van gölü sahillerini

Bir rüzgar eser kaleye soğuk adadan
Haber getirir sanki dertli çobandan
Dalgalar fısıldar Tamarra masalından
Öfkeler sarar Van Gölü sahillerini

Bir kervan geçmiş gibi gökyüzü
Katar katar yorgun solgun yüzü
Gözlerde matem burçlarda izi
Acılar sarar Van Gölü sahillerini

Şafak vakti çığlıklar duyulur
Gölün derinliklerinden
Kale burçlarına çarpar
Ah Tamarra sesleri
İçimi sevdalar vurur
Ağıtlar sarar Van Gölü sahillerini

Sabah olunca ellerde bakraçlar
Suya iner Kürt gelinleri
Başlarında yazma oyalı yürekleri
İnce ince sevda dokuyan gözleri
Yaşa bağlar Van Gölü sahillerini

Acıları adımlarken yalın ayaklar
Yas akar nemnak bakışlarından
Mutsuz olduklarını anlıyorum
Kumsaldaki ayak izlerinden
Hüzün sarar Van Gölü sahillerini

Söyleşirken martıları dinliyorum
Biri söyler diğeri ağlar
Yarım kalırmış sevdalar
Bir martıdan öğrendiğim kadar
Hicran sarar Van Gölü sahillerini

Her adımda bir gün daha doğar
Yürekler soğur bakraçlar dolar
Gözler temenna Tamarra arar
Keder örer Van Gölü sahillerini