Van Depremi 2 Şiiri - Hasan Taşdemir

VAN DEPREMİ

Depremin olduğu an
Herkes ayakta idi
Van ile Erciş’i
Bir an yok ediverdi

Toz, duman, kelle, bacak
Karıştı birbirine
Sanki kıyamet koptu
Döndü mahşer yerine

Bu büyük iki şehir
Beton yığını oldu
Gözümüzden akan yaş
Kocaman nehir oldu

Senden uzak olunmaz
Hidayetin olsun yarap
Ölenleri rahmetle
Analım olsun sevap

Bin kıta şiir yazsam
Bu acı anlatılamaz
Yüzyıllar geçse de
Bu acı unutulamaz

Bir anda ağardı
Simsiyah olan saçlar
Hemen dindirilecek
Çekilen ıstıraplar

Depremin acıları
Durmadan sarılıyor
Kadın, kız kızan toplum
Çadır kentte kalıyor

Göçük altında kalan
Öğretmen ve halkımız
Kocaman milletiyle
Sarılıyor yaramız

Nice ana babalar
Evlat diye ağladı
Nice sevgililer de
Yürekleri dağladı

Bu acı efsaneye
Dayanmaz artık yürek
Çekilen ıstıraplar
Hemen dindirilecek

Azra bebek 14 günlük
Dünyaya açtı gözün
Annesiyle birlikte
Oluyorlardı o gün

Bu büyük sarsıntının
Tarihi 23 ekim (2011)
Sanki oldular hemen
Kocaman beton yığın

Azra ile annesi
Göçükten kurtuluyor
Devlet marifetiyle
Ankara’ya gidiyor

Kurtuldu anne Azra
Şükürler olsun Mevla
Van ile Erciş’te
Oldu çamurdan derya

Yok mu bunun çaresi?
Arasın ilim irfan
Hele bir gün bulunur
Demesin artık insan

Karlar yağınca artık
Buralar oldu beyaz
Donmamıza az kaldı
Çabucak oldu ayaz

Hepimiz titreyerek
Sesimiz çıkmaz oldu
Çadır kent ısıtmıyor
Hepimiz hasta oldu

Erciş Van vilayetinin
Büyük bir kazasıdır
Karanlık gecelerin
Aydınlık lambasıdır

Işığını iyi ver
Aydınlansın bu millet
Kalkınmanın yolunu
Göstersin artık Devlet

Tarih bunu yazacak
Arşivlere konacak
Gelecek bir zamanda
Azra’lar okuyacak

11.11.2011 – Hasan taşdemir