Van Canavarı Şiiri - Hasan Suver

VAN CANAVARI

Şehir ve göl,
Van kedisinin gözleri
Hüzün ve huzur dolu
Acze meydan okuyan güç
Ölümden de öte.

Kimi yerde kimi ayakta
Kadavraya dönmüş binalar
Ve öldüresiye dövülmüş bir kadın gibi
Yere yığılmış şehir
Sessiz, mütevekkil…

Süphan ve Erek’in başında beyaz bayrak
Ölüm mü seçiyor Bizi, Biz mi ölümü?
Mümkün değil kaderi anlamak…

Depremin üstünü bir kefen gibi örten kar,
Ölümden ölümü saklar.
Sıcak hayal bile edilemez burada.
Soğuğa ve kadere inat,
Ağırdan ölümü seçti hayat
Donar eline su değse yüreğin
Dişleri döktürmemek için,
Temizliği de teyemmümle geçin

Yüreğim beni duymuyor artık
O enkaz altında kalan canlardadır.
Şu yetim çocuğun üşüyen ayaklarında,
Şu dul annenin titreyen ellerinde,
Şu dedenin göz yaşlarındadır.

Bir şefkat abidesi bu kadınlar
Van gölü gibi geniş,
Güneş dolu yürekleriyle,
Hayati ısıtıyorlar.
Canlarını canlara katarak
Bir çadırla karakışta bin çiçek açıyorlar

Parça parça Van,
Parça parça can,
Kurumuş ağaç kökleri eller,
Uzanıyor enkazın altından
Millet, Hükümet ve Belediyeler,
Sarıyor acıları birer birer.
Yeniden kuruldu kardeşlik.
Yeniden büyüdü ümitler.

Hasan Suver