İnsan yaşadığı yere ait değildir, bildim.
Yolları arşınlayan bir tekerlekle dertleşirken
Diyeceklerini bir türlü diyemeyen boş gözler selamladı beni
Gözlerim istikbale kucak açan çocuk kadar heyecanlıydı
Bir gün bu şehre geldim
Yalnızlık karşıladı beni bütün serzenişiyle
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Van'a veda edilse de unutulmayacak kadar güzel bir şehir...
Medeniyetlerin beşiği olduğu kadar, gerek dostluk, gerek tabiat ve gerekse samimi duyguların beşiğidir... Köklü çınarlar gibi hep daimdir ve hep özlem yüklüdür...
Orada doğup büyümek bir ayrıcalık olduğu kadar, görev icabı gelenler gelmeden önce çok çekimser kalsalar bile gün gelip ayrılışları hep hüzünlere sahne olur ve nereye giderlerse gitsinler hep arar sorarlar hatta dönüp izinlerini oralarda geçirirler...
Güzel şiirinizi Kutluyorum İbrahim Bey... Bir Van'lı olarak gurur duydum diyebilirim...
Teşekkür ediyorum... Selam ve Saygımla...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta