İnsan yaşadığı yere ait değildir, bildim.
Yolları arşınlayan bir tekerlekle dertleşirken
Diyeceklerini bir türlü diyemeyen boş gözler selamladı beni
Gözlerim istikbale kucak açan çocuk kadar heyecanlıydı
Bir gün bu şehre geldim
Yalnızlık karşıladı beni bütün serzenişiyle
Bugün seviştim, yürüyüşe katıldım sonra
Yorgunum, bahar geldi, silah kullanmayı öğrenmeliyim bu yaz
Kitaplar birikiyor, saçlarım uzuyor, her yerde gümbür gümbür bir telâş
Gencim daha, dünyayı görmek istiyorum, öpüşmek ne güzel,
düşünmek ne güzel, bir gün mutlaka yeneceğiz!
Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey eski zaman sarrafları! Ey kaz kafalılar! Ey sadrazam!
Devamını Oku
Yorgunum, bahar geldi, silah kullanmayı öğrenmeliyim bu yaz
Kitaplar birikiyor, saçlarım uzuyor, her yerde gümbür gümbür bir telâş
Gencim daha, dünyayı görmek istiyorum, öpüşmek ne güzel,
düşünmek ne güzel, bir gün mutlaka yeneceğiz!
Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey eski zaman sarrafları! Ey kaz kafalılar! Ey sadrazam!
Van'a veda edilse de unutulmayacak kadar güzel bir şehir...
Medeniyetlerin beşiği olduğu kadar, gerek dostluk, gerek tabiat ve gerekse samimi duyguların beşiğidir... Köklü çınarlar gibi hep daimdir ve hep özlem yüklüdür...
Orada doğup büyümek bir ayrıcalık olduğu kadar, görev icabı gelenler gelmeden önce çok çekimser kalsalar bile gün gelip ayrılışları hep hüzünlere sahne olur ve nereye giderlerse gitsinler hep arar sorarlar hatta dönüp izinlerini oralarda geçirirler...
Güzel şiirinizi Kutluyorum İbrahim Bey... Bir Van'lı olarak gurur duydum diyebilirim...
Teşekkür ediyorum... Selam ve Saygımla...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta