Vamişkun Şiiri - Erencan Algün

ben bilirim diye avunurdum, sevgili.
oysa ben de bilmiyormuşum.
ben hissediyorum diye bilirdim, efuli
bilakis ben de hissetmiyormuşum.
dolambaçlı sevgi kelamlarından
çaresiz göz yumaklarından
ötesini görememiş;
dağıttığın suni şevkati kabullenmiş,
sindirmiş, tüketmişim...
tüketmişim
de zalim buselerine kanmışım
lüzumsuz alakana aldanmışım.
oysa ki vamişkun, efuli;
bilmiyormuşum...
gün geçtikçe öğrendim
öğrenmeyi tükettim
tükettiğimle tükendim.
tükenmişliğin ortasında kayboldum,
mahvoldum.
vamişkun, oroperiŞk’imi;
yolumu kaybettim;
hislerimi
gözlerimi...
hiçliğimi hissettim, sevgili...
hiçliği...
hiçliğini...
velev ki hiçtim be, efuli,
neden hiç hissetmedim?
velev ki sevmedin, oroperişk’imi
neden hiç hissettirmedin?

bir avuç toprak,
küçük bir kabristan...
gidiyorum yokluğa...
yokluğuna...
gidiyorum, sevgili...
yolumu bilmeden,
görmeden,
hissetmeden gidiyorum.
vamişkun efuli, vamişkun...