Valonia II Şiiri - Emrullah Atabey

Bu sabah kanlı bir duman yükseldi
Kubbesi yer yüzü olan bir gökten.
Ağaran siyahın rengi
Kimin gözlerine eşlik ediyor?
Sahi hangisi daha derindir
Siyah mı beyaz mı?..
Her duadan sonra
Yüzüme sürdüğüm avucumda
Ne olduklarını bilmediğim çizgiler mi?..
Yoksa... Yoksa...
Tuzlu bir ıslaklık ile ağırlaşan kirpiklerimin
Kapağı ile kapattığı gözlerim mi?..
Dur!.. Dur biraz...
Kafesler ardına saklanmış bir şey var
Şuramda işte
Elini koyuyorum ya üzerine
"Üzerine elimi bıraktığım elin!.."
Diyorum ve şiirim tutamıyor
Tuzlu bir ıslaklık boşanıyor işte
Kelimelerin, sıfatların, zamirlerin, aşkın, nefretin,
Hüznün, rüzgarın, ayrılığın, zamanın, yüzümün çatlaklarından
Yol alarak
Kuru, kupkuru, derinliğini tartıştığımız
Beyazın üzerine
Kir gibi, nefret gibi, ayrılık ve hüzün gibi
Siyah, simsiyah bir renk gibi boşanıyor...
Boşanıyor adlarını yazdığım şiirin
Beni ağlatması üzere unuttuğum o şeyler
Tükeniyor böyle işte Valonia
Ömür; siyah ve beyaz tatlar ile
Gözler, susuşlar, gülüşler, ağlamaklar
Yüreğimizdekilerle tükeniyor, Valonia.
Bu tükenenler arasından en çok da şiirler tükenmeli Valonia
Şiirler acı şelaleleri gibi
Acıyı doldurup, boşaltıyorum tepemden
Kimse şiirin gözyaşım olduğunu
Ve halime ağladığımı bilmiyor,
Anlamıyor Valonia.