Biz zıt kutupların birbirini çekmesi gibiyiz. Sıcak ile soğuk, siyah ile beyaz, gece ile gündüz gibi tezatların yansıması. Hiç ortak yanımız yok. Buna rağmen ne sen bensiz, nede ben sensiz olabiliyoruz. Eksikliğimizi yada yaşayamadıklarımızı yaşıyoruz. Yaşamak istediğimiz diğer yarımızla.
Sen buz dağının görünmeyen bölümü, ben gün yüzündeki. Duyguların gizlendiği derinlikler. Sen hüzün kuşlarının çığlıklarıyla konuşurken. Ben turnaların, kurmaların sevdasını yaşarım. İşte yaşamak isteyip de yaşayamadıklarımız bizi birleştiren. Bu nedenledir ki, sen hırçınlığının dalgalarında sürüklenip, yorulduğunda sığındığın dingin limanım.
Akıntıya kapıldığım duygu denizinde avare avare gezinirken acımasız oltana sakin balık olarak takıldım. Çırpınışlarımla kurtulmaya çalıştığım anda, dokunuşunla acımasızlığın ile kapattığın sakinliğini ruhuma geçiriyordun farkında olmadan.
Bir balıkçı barınağında, kasadan masalar, kadeh olan çay bardakları, teneke içinde yanan ateş, plaktan yükselen müziğe eşlik eden alevlerin dansın odun çıtırtılarına karışıyordu. Hazırladığın bu mekânda, kurduğun çilingir sofrasının konuğu idim bu gece.
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
