Vaktinden Önce Eskiyenler Şiiri - Ali Aytan

ben sana gelsem, yollar biter mi sanıyorsun?
hangi şehre sığınsam, yağmur oraya yağıyor önce.
içimde, tam şuramda,
sınır boyunda unutulmuş bir rüzgâr uğulduyor.
faili meçhul bir ayazdayım hâlâ,
ısınmıyor ellerim, ısınmıyor kalbim.

susmak, benim anadilimdir artık,
kelimelerim kursağımda paslı birer çivi.
konuşsam; devrilecek sanki o masalar,
konuşsam; kırılacak camlar, dağılacak o sessiz ev.
bu yüzden en çok gözlerimle bağırdım ben,
kimse duymadı.

büyüdüm sandılar, oysa ben sadece duvar ördüm.
bedenim sessiz bir kale oldu, ruhum içindeki mahzen.
birilerini kurtarmaya koştum hep, nefesim kesilene dek,
oysa en çok kendimi bırakmışım o enkazın altında.
şimdi kime dokunsam,
parmak uçlarımda eski bir vedanın soğukluğu.

gitmek istiyordum, her şeyin başladığı o yerden.
ama insan, yarasına en çok benzediği yerde kalıyor.
ne o gemiler geldi beklediğimiz o limana,
ne de kapı eşiğindeki o çocuksu bekleyiş bitti.

ben, vaktinden önce eskimiş bir adamım şimdi.
cebimde harcanmış umutlar,
aklımda yarım kalmış bir sen.
rüzgâr dursun artık,
ben yoruldum.