Vaktin Vedâsı Şiiri - Yavuz Buca

Vaktin vedâsı

Yıllar var sanmıştım vaktin vedâsına
Sonlar var sanmıştım nice başlangıca
Dostlar var diye aldanmışım edâsına
Edâsına hürmet,sorun beni kırlangıca

Gözlerimi perdeler hayallerden sisler
Bir sancı boşanır atmayan damardan
Beni senden götürür tenimden hisler
Hislerimin yokluğu farksız şamardan

Arayıp soranı kalmayan sokak çocuğu
Belki kuru bir yaprak gibi kalakaldım
Ellerimde mevsimlerin acıtan soğuğu
Soğukta bırakıp gitti,ben bakakaldım

Şimdilerde geçmiş hesapları sorarım
Kendime manasız cevaplar bulurum
Eski çocuktan farksız ruhumu ararım
Arar bulamam beni, perişan olurum

Haykırış duyurur tüm dünyama sesi
Aldanış savurur feza kadar derinliğe
Duruverir kalbim kesilince nefesi
Nefesini sıcak sanar,yol alır serinliğe

Yıllar var sanmıştım vaktin vedâsına
Helallik almadan gidiyorum oysa
Kulak verir misin gönlümün nidâsına
Nidâ seni söyler,duyduğun buysa…

Yavuz bucA