Vaktim Yok Şiiri - Osman Bulut

Eften püften sebeplerle bir kula
Sitem edip kırılmaya vaktim yok.
Boğsan da ödüle, paraya pula,
Kavga edip gerilmeye vaktim yok.

Hariçten bir kuyruk takmam ardıma,
Tek kendi günahım girsin tartıma.
Karıncanın vebalini sırtıma,
Yük edip de yorulmaya vaktim yok.

Para da verseler, yüklü hisse de
Yahut içi altın dolu kese de.
Yılan da bir canlı hadi neyse de,
Yalana hiç sarılmaya vaktim yok.

Basmazsan damara sakin kişiyim,
Ufak kusurlara körüm, şaşıyım.
Yeri geldiğinde sabır taşıyım,
Çatlayıp da yarılmaya vaktim yok.

Bağrım açık yiğitlere, erlere,
Kılım adamlıktan bîhaberlere.
El öpsem de ayak için yerlere,
Paspas gibi serilmeye vaktim yok.

İhtirası da terk ettim hırsı da,
Suya attım cakayı da forsu da.
Sandalye de yeter, tahta kürsü de
Koltuklara kurulmaya vaktim yok.

Tek gün olsun ne avare, ne boştum
Düşündüğüm bir düş peşinde koştum.
Vakt-i zamanında karada coştum
Denizlerde durulmaya vaktim yok.