Vakti Hep Sen Geçti Şiiri - Beyza Alioğlu

Sessiz bıraktık içimizdekileri,
Susturuyoruz bizdeki beni.
Artık,
Vakti gelmeliydi.

Dar sokaklardan geçiyorduk,
İkimizde yalnızdık oysa ki.
Gölgelerimiz kaldırımlara yansırken,
Yağmur damlalarına karşı,
Üşüyorduk...

Ellerin,
Ellerin hardala bakan paltonun içinde
Isınmak için daha bir öfkeliydi.
Rüzgar'ın esintileriyle sonbahara biraz daha alışmıştık.
Ve
Sen sürekli,
Dans ediyordun şemsiyenle.

Aklımla baş başa kaldığımda,
Gönlümde hemfikirdi sana.
Her gün kapıdan çıkıp, çoşkuyla el salladığın annene,
Göz ucuyla selam verir oldum,
Ben bile farkında değildim bu durumun.

Ağaçların sarılarını dökebildiğine dökmüş sokaklara,
İçlerinde süzülen sen.
Adım adım giderken,
Yoluna çıkmak için çırpınan ben.

Uzayıp giderken vakit ömrümüzün satırlarından,
Baskına uğramış yalnızlıkların yakasından tutarken
Anılar;
Seyrekleştirilmiş tesadürflerin ortasında bıraktığım sen.

Sanırım çok sustum ben.
Anlatamadıklarımı yansıtmayı beceremedim belki de.
Oysa sen;
Yaralı bir kelebek gibi uçmayı hâyâl ettin.

Ve
Ben hiç bir zaman
Ağzıma gelenleri söyleyemedim,
Sadece;
Yüreğimde biriktirdim...

Haliyce 'sen' biriktin.