Vakta ki Şiiri - Fatma Akgün

Mühür vaktidir
Dokunmam kendim bile
Artık dokunmasın hiç kimse
Göğe saldım dualarımı da,
Sözlerimi,susuşlarımı da,
Ve bakışlarımı...
Şimdi bana dair ne varsa, semada
Orası sonsuzluğudur kalbimin
ve artık şikayet yok,
Sızlanmak yok kırılmışsam kırılmışlığımdan
Serzenişlerim duracak
Konuşamamaktan, yaşayamamaktan...
Yaşamak ertelendi konuşma vakti dolunca
Yine konuşuncaya kadar
Hayat beni kandıramayıncaya
Gülüşüm eski gülüş oluncaya
Bana dönünceye kadar gökyüzünden bana dair olanlar,
Ya da ben gidinceye kadar onlara
Hayatı kandırma vakti bende,
Yaşıyormuş gibi yapıp şimdi
Zaman ötesi bir derviş gibi
ve mekanlar dar gelerek bana
Şimdi kandırma sırası bende....
Kırık dökük cümlelerime aldandı hep hayat
Sandı ki güçsüzüm...
En çok bağırdığımda bile
Feryadımdan boğuluyorum sanıldığında da
Ben hep buradaydım,
ve hala...
Ne kadar durgunsam da
Fırtınlarım hep yastığımın altında...
koca bir kalede hürriyetime hapsettim kendimi
Yemyeşil şimdi bakışlarım,
Gecelerim yaşilk ukbalık gibi
Sabahım yeşil, ışığın içinden süzülüp gelmiş
Şimdi yemyeşil kucağım,
Bahardan devşirilmiş binbir renk arasından
Beğenmemiş hiçbirini...
Milyon tonda tek renk şimdi cennet gibi...
Şimdi tam huzur vakti,
Şimdi susmak,
içinde olanca sırrıyla,
Şimdi mühür vaktidir.
Şimdi gitmek,
İlla bir zaman dönmek vaktidir.
28 Haziran 2006