Vakt-i Veda... Şiiri - Zeynep Kayalık Bulut

sessizliğin;
kimsesizliğime pusula şimdi
yokluğunda çözünen kirpik arası hüzünleri hibe ettim kendime
yabancı geldik birbirimize
ve tanıdık gittik uzaklara
yüreklerimizin kesişimi demek
sonsuzluktu
ama sonlandık
uçarı sevinçler yaşadım sesinin kıyısında
pencerenden baktım
farklılığın rengini
ve seni tanıdım
uyandım
gittin sen
tebessümlerim acıdı
uçarı dünlerimin dingin bugününde yalnız yarınlar kesiyorum
boşlukları dolduracak yamalar ekliyorum ömrümün sol tarafına
bakışlarım uzak şimdi ve ılımlı değil
üşüyorum...
sen ya da ben;
bir veda ayracıyla kapatacağız bu hikayeyi
ardımızsıra kalacak tüm düşleri ben büyütürüm gözümde
ve sen payına düşen unutkanlığı yerleştir ömrüne
unut...
bitkinliğin ilk demi değil bu
ve son değil yazılan bu yalnızlık
zamanın çarklarında eriyip yiten bir masaldı ayrılık

yaz-dım
şimdi sonbahar...