Vakt-i Kerahat Şiiri - Mustafa Kocabıyık

Atıvereyim diyerek
hay huy yorgunluğunu
-yorgunluk
demlenmeye
hoş bahane-
parlatıyor
rakılıyor
güzelleşiyordum
vakt-i kerahatte,
can sıkıntım ezerken
bir yandan izlerken gözucuyla televizyonu...
Ağlayan bir çocuk dehşet içinde
görmez olaydım, gördüm
işte o an, san-ki öldüm!
iki masum çeşme
iki badem kara göz;
kahroldum...

Alazıyla yandı canım
kavrulayazdı yüreğim.
Bam teli çirişlendi
yangınının harıyla titrek gönlümün.

Aslan sütüm
ağı oluverdi o saatte
yandım yutkundum;
ölüp ölüp dirildim
vakt-i kerahatte,
öldüm öldüm de dirildim
vakt-i kerahatte.

(04.Şubat.2003/ Göztepe -20.20-)