.Vakitsiz yalnızlık. Şiiri - Vedat Polat ...

Kelimeleri çekip koparıp alıyorum,
Sevdiğim insanların ağızlarından.
Pas tutmuş dilleri, dudakları…
Yüzümü güldürmemeye yemin etmişler.
Gözleri sabahın erken saatleri kadar sisli…
Gülmüyorlar, yarım yok bilmiyorlar.
Nefret etmiyorlar ama sevmiyorlar da!
Deniz ortasında küçük bir ada
Yaşamak diyorum! Yaşamak.
Ses yok, yüz yok, insan yok…
Bu şekilde yaşamak çok zor.
Sanki sanki sanki…! ! ! !
Erkeklerin kadınlarına tecavüz ettim.
Kadınların erkeklerini kestim.
Şeker almadım çocuklarını dövdüm,.
Umarsızdır,çaba olsa kifayetsiz…
Ta beşiktenken zehirlediler benle.
Kanlarını baştanbaşa değiştirsem,
dönmez yüzleri bana…
Tek korkum, yalnız ölmek.
Hep bunla savaştım yıllarca.
Lakin yenik düştüm kendime.
Bir insan nerden bilebilir?
Daha doğmadan alnına yazılanı...