Vakitsiz Veda Şiiri - Sebati Manav

Ağlamaklı yüzüyle bana bakıyor.
Bir şeyler boğazına dizilmiş sanki
Konuşmak istese de yutkunup susuyor.
Sonra yanaklarına iki damla yaş iniyor.
Ellerini kaldırıyor, silmek için ama nafile
Damlalar çoktan düştü yere.
Konuşabilse ah bir konuşabilse,
Çok şeyler anlatacak gibi biliyorum.
Cesaretim yok ki konuş diyemiyorum.
Ellerimiz kopuyor birbirinden
Geriye dönüp uzaklaşıyor benden
Arkasından öylece baka kalıyorum.
Gitme ne olur gitme diyemiyorum.
İşte o gün bu gündür,
Her çarşambaları ayrıldığımız oto gardayım.
Ve sana olan aşkımı boş peronlara anlatmaktayım.

Sebati Manav 09 Haziran 2002