Vakitsizce Şiiri - Ayşe Karabulut

Hüzün duvarları yükselir her güneş doğumunda
Yalnızlığı yurt edinmiş bahçelerde
Nasırlı çiçekler uzar
Örülür sol yanımda hasretin soğuk duvarları
Bir adımlık uzağımda katil uçurumlar
Kulaklarımda gayrı meşru intiharların serenatları
Ölümün kirli elleri uzadıkça uzanır
mayısın çıplak bedenine
yapış yapış ağlamalar tutar ökse otunu
doğrulayamaz yerinden
meyve veremez dalından
gitmelere kapı aralandı bir kere
bu son bekleme salonum
son sabahlarım...