Vakitsiz Hazan Şiiri - Hüseyin Ozan Öztürk

Vakitsiz bir hazan,bilmem ki neden,
Bağlar solmuş sararıyor yapraklar.
Yaşım henüz geçmemişken yirmiden;
Yüzüm kırış kırış,saçımda aklar.

Ağır ağır kararırken ufuklar,
Gönlüm hüzün dolar,içimde korku!
Her gece içinde bir meçhul saklar,
Anbean yaklaşır ebedi uyku!

Ta ruhumda bir ırmak var,derinden
Akar akar sonsuzluğa kavuşur.
Bir ses gelir bana,meçhul yerinden;
Der:'ey yolcu beni bekle biraz dur'!

Ben koşarım o kovalar peşimden,
Yaprak gibi savrulurum önünde;
Kurtulan kim. O meçhulun elinden,
Beni de yakalar bir meçhul günde.

Nafile bu koşu hayat yolunda,
Halbu ki,bu saha nekadar dardır.
Umut varya,bu gecenin sonunda;
Umutla yaşayan bahtiyarlardır.

Vakitsiz bir hazan,bahar solmakta.
Toprağa dökülmüş sarı yapraklar;
Sanki akşam olmuş,gün kararmakta,
Gözlerimde gözlük,saçımda aklar...