Vakitleri Yok Şiiri - Mehmet Özsan

Nerden çıktı bu küskünlük,
Yarım kaldı mutluluk.
Yeni gelmişti bahar;
Bak, gelinçikler daha kırmızı,
Papatyalar daha beyaz..
Sırası mıydı,çekip gitmenin.
Bugün daha kızıl başlıyor bu sabah,
Bütün kuşlar erkenci
Gün hemen bitecek biliyorlar
Telaşla çıvıldaşıyorlar.
Vakitleri yok,
Benim için üzülmeye.
Birazdan, sokak lambaları sönecek
Bütün evlerin perdeleri açılacak teker teker
Camlardaki çiçekler,
Uyku mahmurluğu ile gülümseyerek, bakacaklar sokağa
Süs köpekleri uyuyor olacak hala.
Çaydanlık tıngırtılarıyla başlayacak,şehrin metalik tınısı
Karıştı bile, bir otomobilin motor sesi,
Re'mi verdi, yoksa La'mı
Ne farkeder;
Biraz sonra başlayacak çurçuna,
Yankılanacak binalar arası...
Sokaklar hareketlendi,
Pıtrak gibi insan dolacak belli
Göze, göz
Dişe, diş
Hıncahınç.
Yürüyecekler, koşacaklar, doluşacaklar
Otobüs ve tramvaylara.
Birbirilerinden habersiz,
Yüzlerinden düşen bin parça...
Vakitleri yok,
Benim için üzülmeye.
İş yerine varılır,kan ter içinde,
Birazdan;
Herkes soyunacak rutin rollerine;
Hiç bilinmedi bu oyunun,
Yazarı, yönetmeni, sahne tasarımcısı
Ve
Her sabah açılıyor perde...
Patron, patronluğunu
Memur, memurluğunu
İşçi, işçiliğini oynayacak
Fırsat bulunulursa;
Doğaçlama dedikodu yapılacak
Ondan sıkılınca, vatan kurtarılacak.
Yalancı, yalanından
Düzenbaz, talanından
Üstelik; erdemi, etiği derdest ederek, vazgeçmeyecek.
Akşam oldu;
Paydos.
Mola verilir, soluklanılır
İzmarit kokan kıraathanelerde,
İçedönülür,
Salaş meyhanelerde
Zıkkımlanılır,
Ritim tutan neon ışıklarında.
Unutulan sıla
Unutulan aşklar uç verir,
Alkol kokan nefeslerde..
Gizlere giz eklenir,
Mutfak alışverişi bir daha ki akşama ertelenir.
Evin yolu tutulur artık
Bulvar, cadde, sokak, varoşlara dağılınır nefes nefese..
Vakit çok geçtir...
Vakitleri yok,
Benim için üzülmeye.

(Eskişehir-2006)