Yar kokan mendiller taşırdım cebimde. Uyanmak istemeyen ayak izlerinde yiterdi tüm sevmelerim yine de kopmazdı yüreğimden içime işleyen yar gülüşleri. Olamadık be çocuk büyüyemedik işte sevmekten usanmayan yüreklerin kayıplarında büyüttük hasretin yoksulluklarını.
Tiner koklayan çocukların yürek sancılarına yanmadık, onları yaydığı kokulardan rahatsız olduk ve kaybettik insanlığa dair her şeyi. Bir ayakkabı izine, bir sorgusuz hesaba devrettik işte yapılmış tüm anlaşmaları.
Vakti geldiğinde büyüyecek bir gülümseyiş ise ruhumun yarası, derdine dermanı bulduysa yar yüreğinde, elbet bir gün ona ulaşacaktır ve dokunacaktır ve onunla kendisine çare arayan yitişlerine son verecektir.
Büyümeden, sorgusuz gel demişti tanrı. Çünkü O tüm sorgularında mahkum etmişti zaten sevgiliden koparılmış aşk hallerimi. Suskunluklarımın sahibi duruyor olsa da gece, sevgilinin teninin kokusunda kalakaldı işte tüm seven hallerim...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta