Vakitler Susuyordu Sen Gibi

Bu vakitleri takıp arkana,
Ne de sessiz gelirdin...
Çalındığında kapım,
Ne komik olurdum her açışımda.

Bir gün yine sensizliğini
Vakitlere soruyordum.
Ama vakitler susuyordu, sen gibi.

Karanlık yüzünde saatler,
Aydınlık gülüşünde sen.
Yok artık, çalınan kapılarda gülüşlerin.

Ve karanlıklarda kaldı kapılarım.
Ne de olsa vakitlerindedir dedim,
Gelir yine sessizce, ben uyurken.
Ama vakitler susuyordu, sen gibi.

Şarkıları işgal ediyordu,
Bu boşluklarında odamın.
Dinlenilen yalnızlık ezgileriyle bir olduğumuz..
Boş durmayan odamda,
Hep bir doluluk ve sen.
Ama vakitler susuyordu, sen gibi...

Bir bardak çay içtiğin oluyordu,
Demliğimde bir sevinç.
İçilmeyen vakitler hep sıkılıyordu.
Onunda içi dolu, hiç bitmiyordu,
Bu vakitlerde.
Ama vakitler susuyordu, sen gibi.

Gelmenizi bekledim dün yine
Odamda aynı ezgiler
Bardağın ve susuşumla.
Ve birden gelişini hissettim, o vakitlerin.
Eksik olanı sendin, sen yoktun,
Vakitlerden sonraya kalmazdın hiç.
Ama vakitler susuyordu, sen gibi.

Ve anladım ki vakitsiz kaldığını.
Anladım artık, yeni bir arkadaşın vardı.
Adını duymuştum,
Sonsuzluk diyorlardı.
Ben inanmadım,
Gözyaşlarım inanmadı.

Çığlıklarım dolduruyordu artık odamı.
Ama vakitler susuyordu, sen gibi.