Vakit Yok Şiiri - Suleyman Zorman

Vakit Yok

Bize
“vakit var” dediler.
Kan sıcakken dediler,
toprak hâlâ inlerken.

Sus dediler,
çünkü susmak
bu memlekette
en köklü gelenektir.

Bir ülke vardı:
bölünerek sevildi,
mezheple tanındı,
kardeş kardeşe
düşman edildi.

Yaralar açık kalsın dediler,
kan kurursa
hakikat görünür.

Açlar
yoksulları kovalasın,
kimse
yukarı bakmasın.

Gidenler dönmesin,
dönenler tanınmasın.
Toprak hafızasını yitirsin ki
hesap sorulmasın.

Masa kurdular,
ekmek yoktu.
Barış dediler,
yaraya dokunmadılar.

Dağları sattılar,
kıyıları gömdüler,
ağaçları
kanla suladılar.

Anneler
mezar taşlarında büyüttü çocuklarını.
Bu ülkede
en uzun ömür
ölülere verildi.

Hazine doldu,
vicdan boşaldı.
Dumanla oyalandık,
gelecek boğuldu.

Bekledik.
Çünkü beklemek
itirazın kılığıydı.

Ve bir gün
dünyanın kapısını çalacağız:
“Bize bir vatan verin” diye.

Cebimizde
erimiş bir kimlik,
dilimizde
yarım bir ağıtla.

O güne kadar—
evet,
vakit var.

Ama
vatan yok.