VAKİT ve BEN Şiiri - Musa Şahin

VAKİT ve BEN

Vakit gecenin on ikisi…
Bir insan seli manzarada gördüğüm
Gözlerim Beytullah’ı temaşada
Simsiyah Kâbe’ydi
Kapısından girdiğim…

Vakit gecenin ortası…
Ayetlerdi etrafını sardığım
Gözlerim Beytullah temaşada
Mescidi Haram’dı
Saatlerce kaldığım…

Vakit gecenin bir yarısı…
Gözlerim Beytullah’ı temaşada
Bir başka görünüyor minareleri
Sıra sıra dizilmiş yollarda…

Vakit bir bilinmezin aksi…
Ömer’in sesini duyuyorum
Gür sesiyle haykırmakta:
“Duyun ey Mekkeliler
Ben Müslüman oluyorum…”

Vakit bir meçhul an…
Ebu Bekir’i görüyorum.
Tatlı tatlı okuyor Kuran’ı
Ben, O’nu sürüyorum…

Vakit miladi altı yüz otuz iki…
Kabede hüznü yaşıyor
İns cin melekler.
Bütün ümmet tek bir yürek:
“Allahü ekber, Allahü ekber! ”

Vakit şafak vakti…
Fecrin beyazlığı karanlığı kovuyor.
Gözlerim Beytullah’ı temaşada
Kalbim, neden hala
Çelik çomak oynuyor? ...

Vakit geçmiş sabahı…
Güneş doğmuş.
Kâbe’ye bir hüzün çöküyor
Bedir, Uhud ve Hendek
Resulün ardında yürüyor…

Vakit belli: Gariplik vakti.
Gözlerim hala Beytullah’a bakıyor
Yoluna yüz sürmek tek arzum
Heyhat!
O yol zaten Rahman’a çıkıyor...

Ellerim semada saatlerce ağladım…
Seccademle barıştım;
Artık küslük yok!
Kalbimi tek Rabbe bağladım,
Rabden gayrisine asla yer yok…
Musa ŞAHİN

DARENDE-1995