Vakit Gelince Şiiri - Altan İlhan Arslan

Susmalı bir gün duyularımız tek tek
Susmalı bakışlara oturan anlam
Dinmeli elbet o nabız atışlarında
Bırakmalıyız her günümüzü bilerek.
Geldik işte son satırındayız
Yokuşla, inişle geldik
Geldik biz son demenin ıssızlığına
Gelmişiz demek öyleyse susmalı.
Hadi! Ver artık kulağıma bir ses
Hüznü çalsın Sakaryalı, sen düşünme!
Benden okuyalım bir kaç dize
Olmadı Hugo’dan o meşhur satırları
Duralım, hüzne gam verip meyanda
Yok, çıkalım biz kalmayalım bizde.
Ne çok sükûtu okundu yüreğin. Ne çok, canına
Ne az kaldık biz böyle giderek
O halde durmalı, durmalı, durmalıyız...
Gittikçe azalıyor, azaldıkça gidiyoruz
Gittikçe susmalı, sustukça azalmalıyız.
Vakti bir etmekle pir olmadı ya gönül
Pir edelim vakti! Belki bir gün, belki; sen gül
Ben, avuçları olurum kanayan ömrün.
Hayaldeyiz batan gün değil ama
Gelen gün sabahı;
Dönmeli nihayete varmamış her arzudan
Bitap düşmeli, çıkmalı akıldan, çıkmalıyız
Sen o yöne, ben bu yöne
Giderken susup vakti gelince konuşmalıyız.