Vakit Geçti Şiiri - İrfan Bakırcı

vakit hep geçti benim için
geceler uzundu, sabahlar imkansız
tükenmişti umut
tükenmişti vakit
elde olan yokluk birde gururdu
talihsizlik bu ya
bütün gurursuzlarda beni bulurdu.

ilk önce babam çıktı hayatımdan
diğerleride birer birer ardından.
çocuktum, evden kaçmıştım
soğuktu, aralıktı, sokaklardaydım
zamansız ve mekansızdım
işte öyle bir boşluk öyle bir kuraklıktı
tek lüksüm anneye dair kurduğum hayallerdi.
onlarda titremelerim arasında kaybolur giderdi.

vakit hep geçti benim için.
istasyonların son yolcusuydum
yolların en geride kalanı
işte o aralıktı, o istasyondu, o trendi...
içim anneyle dolmuştu.
yine vakit gemiş olan olmuştu.

gururumu hiçe sayıp ona gidiyordum;
lakin,ardından bakakaldığım trenin
son nefesinde beni anneme götüreceğini bilemiyordum.
annem hain bir hastalığa yenik düşerken,
ben yanında olmayıbırak,
beni ona götürecek son trene bile geç kalıyordum.

vakit hep geçti benim için.
sırf bu sebepten gençliğimde
hep vaktinden önce gittim randevularıma.
baştan kaybetmeye alıştığımdanmıdır bilinmez
her daim gülüp geçtim acılarıma.
ama artık yorgunum,
ve yıkım mevsimi ömrümün
gülmüyor artık ne yüzüm nede içim
çok geç kaldım yaşamaya,
vakit çoktan geçti benim için.