Vakit Gece Olunca Şiiri - Muzaffer Arslan 2

“İşte, gördük seni dünya
Ne gerçeksin ne de rüya”
S. Ahmet Arvasi

Yine akşam, yine sensiz rüyalar.
Dolar, taşar yine sensiz simalar.

Bin bir hüzün boğdu beni içinde
Yine akşam, yine rüya peşinde

Kapı, baca karış karış gezinsem
Sen kaçardın, ben peşinde görünsem

Bir geceydi, o tutmuştu elimi
Tut, demişti o incecik belimi

Ben tutunca beli nazdan kırıldı.
Canlar canı o Gülizar darıldı.

Ne güzeldi yüzü aydan ışıktı.
Al yanaktan bir nur çıktı, ayıldı.

Gel çiçeğim, yaprakların kurumuş.
İki gözüm yar yolunda kör olmuş.

Ben kor iken dudakların bal olmuş.
Bakışında tebessümüm kaybolmuş.

Kaç gün oldu hasretinle yanmışım.
O güzeli bir meleke sanmışım.

Yıllar geçse aşkın ile yanmışım
Son rüyalar âlemine dalmışım

Korkuyordum, gül bahçesi görünce
Ol Nigar’a her an elim değince
Ağır ağır vardım onun yanına
Gül takmıştı omzuna, saçına
Bir gül vardı pak alnında açılan
Lale gibi yanaklara saçılan

Her görüşte oklar atar gamzesi
Gül-i zarda güllerin en güzeli
Açılınca iki kaşın arası
Bilmiyor ki en güzel yer orası

Ne olurdu bitmeseydi bu rüya
İşte gitti, görülmüyor nur sima

Muzaffer’im günler gece olunca
Acım dinmez, bütün gece boyunca