Vakit Dudaklarımızda Sabaha Koştu

-Say ki, birbirimizi hiç tanımıyoruz-

Bir gün bir şehrin bir kenar mahallesinde,
Bir caddenin bitimine doğru,
Birbirimizden habersiz,
Bir evin adresine yürüyoruz.
Ve "ikindi-akşam" arası bir vakitte,
ikimiz de;
Etrafı demir çitlerle çevrili,
Yemyeşil küçük bir bahçenin içinde…
Önünde camsız bir veranda,
Verandada yuvarlak bir masa…
Masanın üstünde:
Kırmızı, sarı, yeşil renkli
bir kelebek olan…
Ürkünç -belli ki terk edilmiş- sessizliğe
bürünmüş evin, kapısına bir adım kala
durduk…
Birbirimize bir kelime söylemeden,
Evin sessizliğinde, gözlerimizle,
Birbirimize:" Anahtar nerde?" Diye,
sorduk.
Ve bir müddet sonra fark ettik:
Aradığımız anahtarın,
zaman…
Suskunluğumuzun;
Bize geç kalmış zamana,
açık bir isyan olduğunu.

Düşün ki;
Buz tutmuş suskunluğumuz,
Sessiz evin içinde tenimizde çözüldü.
Ve…
Vakit, dudaklarımızda sabaha koştu.