Vakit Dar Kadeh Dolu

Vakit dar, kadeh dolu, ne isyan, ne de fermanın sesi,
Toprakla birdir sonunda tacın da hevesi.
Akıl terazisinde tarttım cennetle cehennemi,
Bir yudum hakikat ağır geldi hepsi.
Yürüyen kelam, hınzır aşa, topal yürüyelim,
Sözün kabuğunu kırıp özüne gidelim.

Dediler: “Yol uzundur, köprü kıldan incedir,”
Güldüm; korku dediğin insanın kendi icadıdır.
Eğer Hak adaletse, hesap niye cellatta,
Eğer kader yazıldıysa, suç niye kuldadır?
Yürüyen kelam, hınzır aşa, azrail yürüyelim,
Korkunun adını bilip üstüne gidelim.

Bir elde kitap gördüm, bir elde kadeh,
Biri “haram” diye bağırır, öteki “an” der hep.
Sordum Tanrı’ya: Hangisi sana daha yakın?
Sessizlik güldü bana, işte en açık cevap.
Yürüyen kelam, hınzır aşa, şeytan yürüyelim,
Sözün bittiği yerde hakikate gidelim.

Nice Şah gördüm ki zulmüyle Tanrı kesildi,
Nice derviş gördüm ki bir lokmayla dirildi.
Eğer adalet güçteyse, mazlum niye kutsal,
Eğer Hak mazlumdaysa, saray niye yüceldi?
Yürüyen kelam, hınzır aşa, saraydan yürüyelim,
Taşın değil, canın ağır geldiği yere gidelim.

Cennet dedikleri bağ ise, burada da gül var,
Cehennem ateşse, hırs onun en koyu nar.
İnsanı yakar ne ateş ne buz ne de kılıç,
İnsanı yakan, insana biçilen yalandır.
Yürüyen kelam, hınzır aşa, yalandan arınmaya yürüyelim,
Adını koyamadığımız satıcı derde gidelim.

Ey garip derim kendime, sözün niye keskin?
Çünkü dünya dediğin eğri, soru dediğin derin.
Bir gün gelir toprak sorar: “Ne getirdin yanına?”
Ne Şah kalır, ne hüküm, ne de altın.
Yürüyen kelam, hınzır aşa, son hesaba yürüyelim,
Korkmadan, eğilmeden, çıplak kudretine gidelim.