Vakit Çok mu Geç? … Şiiri - Haluk Özdeniz

Yine gece, yine karanlık, yine çok soğuk.
Vakit çok geç, yalnızca ben ve yağmur.
Birde yanık yanık çalan keman ve sen.
Sen yoksun, notaların sen olduğu gecede.
Tahta bir masa, bir kadeh ve yorgun gözler,
Uzanıp tutmak istediğim ellerin. Tutamıyorum.
Oysa yanımdasın işte tam karşımda gözlerin,
Gülümsüyorsun, buğulu bakışlarında yoksun.
Yoksun sen. Gece, yağmur ve soğuk birde notalar.
Ben her gece böyleyim. Seninleyim, sensizim..
Hiç bitmeyen bir rüya, sönmeyen bir ateş gibi.
Sözcükler biriktiriyorum, kağıtlara dökülen.
Anlatıyorum göklerdeki, denizlerdeki mavi izleri.
Karanlık ve soğuk gecede, vakit yine çok geç.
Uykuda her şey, zaman donmuş, sabah olmuyor.
Belkide şimdi sende yalnızsın, gecelerin siyah,
Soğuk ve sessiz sabahı bekliyor, yıldızlar.
O halde neden yanımda değilsin? Niçin?
Tutamıyorum ellerini? Gözlerin niye bakmıyor?
Ezgiler sensiz, hüzünle keman ağlıyor, ya mehtap
Yine yok. Yağmur yağıyor ama damlaları yok..
Benden bu kadar çok mu uzaklardasın neredesin?
Umudum bir mum ışığı gibi sönmüyor ama titriyor.
Bekliyorum geleceksin diye, rüzgarla, yağmurla.
Bekliyorum yüreğimdeki gonca güllerle, özlemle,
Ellerini tutmayı, sımsıkı sarılıp gözlerine bakmayı,
Biriktirdiğim sözcükleri söylemeyi ve mavi geceyi.
Bitiyor yavaş yavaş ve çok hızlı tükeniyor ömür..
Güzel olan çok az kaldı, gel artık, gel
Soğuk ve siyah geceler bitsin diyorum.
Ama yüreğimde bir şey varki onu söyleyemiyorum.
Yoksa gerçekten, gerçekten…
Vakit Çok mu Geç? ...