Vakit Bulamadık Aşka

vakit bulamadık aşka
boş rıhtımlar kadar tenhaydı yüreklerimiz.
kanların kızarttığı sularda halka halka
her gece can verirken masum dileklerimiz
bilenmiş bir inançla uyandık hep: mutlaka!

hep bulutlar gölgeledi kör kısmetin yolunu
çünkü putu hazır bulduk, tapınağı da öyle;
işkenceye dönüştü ‘özgür tutsak’ oyunu,
bahçıvan istediği biçimi verirse güle
denek gülü olmayı isteyen bulunur mu?

deliorman ‘delilik’ kispeti giymeden önce
öfkesini tükürmeden kızgın rodoplar
ölülerimizden fetva aldık bir gece
ve ankara uzakken bize moskova kadar
kıyamete çağrı yazdık erkekçe.

göç selinde çürüdü hep çeyizliklerimiz,
köreldi gönül gözleri yollara baka baka.
anlaşılan tanrının nişanlı kullarıydık ki biz,
karşılarken zulümleri, ölümleri başka başka
vakit bulamadık aşka.