Vakit Şiiri - Perihan Dosgül

Mevsim döngüsüdür hızlanan..
Kalp çarpıntıları gibi
İflah olmaz artık..
Geriye dönüşler
Nafile bir arayıştan öte
Müktesepleşir hayatında..
Derin girdapların da..
Kırık kanatlı kuş muzdaripliğinde;
Sende sensizliğin duruşu,
Sende umutların yok oluşu,
Ölüm bizi ayırana kadar
yalanı saklı...
Zamandaysa zamansızlığın gizi var.
Vakit ölüm ayırma vakti değil,
Vakit yarın yok vakti...
Yarının asla kimsenin olmadığı,
Belkide olmayacağı vakittir.
Vakit aslında vakitsizlik zamanıdır.
Kimse kimseye ait değil,
Ölüm ayırana kadar hiç değil.
En azından yalan değildir.
Ne sen, nede SEN...
Hiç birisi ben ve BEN..
Bencilleştiren zaman ve zamansızlıktır.
Sonsuzluğun da sunulan
Bedeninden keşfedilenler gibidir.
Yüzünü ıslatan göz yaşlarından,
Arındıran saklayan zaman...
Vakit veda vaktidir.
Yaşananlara, yalınlığa..
Platonikliğin merceğinde büyütmeye;
Vakit ayrılığın son çalışları saatinde;
Vedaların körleştiği zifirilikten,
Ay ışığıyla kurtuluşlarıdır.
Son deminden, gem vuruluşlarına,
Dokunuşlarını gizemlerle ayrıştırmaktır,
Belkide vakitsizlik.
Vakit vakitsizlik zamanıdır.
İşte o an ölüm anıdır.
Vakit yok, zaman hiç yok.
Saatin son vuruşudur, o andır.
Son bulan ölüm sessizliğidir.
Önemsizdir her şey...
Biten bitmiştir.
Toprağın kucağında mutludur, vakitsizliğiyle....