Vakit Şiiri - Vasfi Okur

O VAKİT

Suların durgun aktığı, şairin “Bütün şehir uykuda, bir ben ayakta.” Dediği o vakit.
Etrafın tamamen sessizliğe büründüğü, çılgın, tarifsizce bir dinginliğin her tarafı kucakladığı koca bir karanlıktır; o vakit.
Geceler boyu yalnızlıktır, o vakit. Siyah bir ejderhanın bütün geceyi yuttuğu hatta bazen semadaki yıldızların bile kendi kabuğuna çekildiği kapılarını, pencerelerini kapadığı vakittir, o vakit.
Bazıları delice bir meltemin, şehrin boş sokaklarında yalayıp yutacak birini aradığı kimsesiz gecelerin sahibidir, o vakit.
Bazen de çılgın âşıkların işitilmeyen bir feryatla, etrafa haykırdığı, bitmeyen mateminin hüzünlü bakışıdır, o vakit.
Geceler, sesiz ve yalnız geceler. Mütemadiyen zifiri karanlık geceler.
Bir yaz yağmurundan arta kalan delici bir toprak kokusu, keskin bir yeşil rayihasının görünmeyen gözyaşlarından arta kalan nemli kirpiklerinin ucunda hüzünlü bir şebnemin, “tauna” sıdır, o vakit.
O vakitte yaşayanlar vardır; belki kuytu bir köşede, köyün birinde, apartmanın bir dairesin de, ahşap bir evin çam kokan odasında.
O vakte âşık olanlar vardır, bülbülün keskin feryadında.
O vakte müptela olanlar vardır, gizliden gizliye dertli gönüllerde. “Hiç sabah olmasın, hep gece kalsın.” beytini diline dua etmiş gibi.
Buruk gönüllerde Allaha yalvaranlar vardır, hüzünlü, nemli gözlerle, ezik bir suçlu gibi.
O vakit: Ardından minarelerden; kesif karanlığı yırtarcasına “Es-sala-tu hayrun minen nevm.”