Vaiz Şiiri - Erol Çatal

Ağır Madenlere
Zaman; zırhların zehiridir
Uzatır,karanlık paslı dudaklarını
Öper,sarsar ve öldürür

Sen,
Ey Vaiz,
Ey sahradan esen rüzgar
Terkisinde binlerce güneş tohumu taşıyan rüyaların sahibi
Bu mayhoş, bu uğultulu semanın yorgun kartalı
Kendine kristal bir gecede
Ağır kelimelerden bir zırh dökmüştün
Bir zırh ki
Düşlerindeki buğu silinince
Dilinde harlanan çığlığı
Demir kabarcıklar içine hapseden kelimelerden
Her kelime
Teninde sinsi bir kor taşır
Ay rengi bir nehir olmak için açar sayfalarını
Her kelime
Ya kabaran bir med olur döşünde ya da sancılı bir cezir
Bunu böyle bil
Senin sarkacın bu işte ey Vaiz
Yörüngen bu
Zırhın, zehirin, zamanın
Fanusun, kafesin, zindanın
Kandilin, asan, kılıcın bu

Ey Vaiz
İşaret parmağın haleli
İstila edilmiş ruhların şehrine geldin
Avuçlarında göle düşürdüğümüz pırlantalar
İçinde bir ses; çağlayan sırça kasırların hengamesi
İçinde bir ses; damarlarını çalkalayan fırtınanın habercisi
İçinde bir ses; inleyen yaralı bir panterin son nefesi
Nerden bilirdin
Uzadıkça tozlu yollar, akrep dolu sarnıçlara yaklaştığını
Yıldızlara yakın kentlerin uçurum kenarlarında kurulduğunu
Gümüş, altın, yakut, zümrüt ormanlarından geçip
Vahşi hazların yükselttiği ehramlarda ışıksız kalacağını
Hayatın herkese
Bacağı kırık bir taht, bakırdan bir taç verdiğini
Gölgenin bile gövdene ihanet edeceğini
Nerden bilirdin
Tınısı dudaklarımızı kanatan
Her şafak; bir sonbahar şarkısı şimdi senin için
Mahzun ve ancak derin kuyularda yankılanan
Yapraklarımızı döken, sularımızı donduran
İklimleri en gizli burçlarımıza saplayan
Ürkek kelebeklerle bir uçuşan çocukların şarkısına benziyor şarkın
Sürgün şehzadeler için söylenen şarkılara benziyor şarkın
Mağlup; ülkesine dönen şövalyelerin şarkısına benziyor şarkın

Sen nakkaşlar içinde en nadide nakkaşsın
Bırak, köklerini kavramaktan acizdi zaten toprak
Bir işe yaramadı heybendeki çakıl taşları
Tuzakları çözdün, sırlara erdin
Dindirmedi azdırdı acılarını Lethenin büyülü ırmakları
Nafile;
Altına çevirdin tahtını, yükselttin krallığını
Fakat kayboldun köhne sarayların labirentlerinde
Yoruldun yağmur gibi yaşamaktan
Bak düştü elinden mızrak
Böyle mi olacaktı encamın ey Vaiz
Ey yıkık surların tamircisi
Zırhın zehirledi seni
Yankın yok
Görüntün silindi şimdi aynalardan
Aşk istedin ondan
Bütün aldananlar gibi
Eritmek istedin bu sihirli çözeltide kendini
Ama çöl sadece kum doldurdu yüreğine
Korkma, hiçbir gül kirletemez artık seni
Çünkü çöl kumuna karıştırdı som elmastan kalbini