Vahşi doku Şiiri - Mustafa Akif Ekşi

Güneşin gündüze veda ettiği yerde
Nazlı bir yıldız köz kırpar denize
Her akşam hasretin bittiği yerde
Utangaç bir allık vurur benize

Suyu kurutan o vahşi çölde
Kum gibi uçuşur o sevda büyüsü
Balığın can çekişip öldüğü gölde
Gecenin sefa içinde yanar tütsüsü

Aklın almadığı o vahşi doku
Her an dağılır üstünde şehrin
İçime her daim hasret saçan koku
Bunaltır tesiri öldüren zehrin

Her an başka bir görüntü verir
Yılan kadar kalleştir hissettiklerin
Gözlerim gözlerinin içinde erir
Sığınamaz içimde pislettiklerin

Nefis azgın köpek dişleri kanlı
İnsan bedeni bitkin ruhu canlı
Şanlı şöhretli sanlı
Ve gidiş vakti son söz

Bakışlar boş değil bir sır var
Bu sokak asık sokak
Üst üste yığınlar geçit dar
Kayıp çok kar yok hep zarar

İnsan manasını arayan kalıp
Kalp buldu aslını akıl kayıp
Ve bir gün gök kollarını sıvayıp
Ve gidiş son söz