Vahşet ve Merhamet Şiiri - Mekan Atac

Gündüzlerinde yürümekti
bedenime verilen o yorgunluk.
Uzaklığın gözlerinden
okunan o derin hüzündü.
Ve saçların bilinmeyen bir koku.
Yalnızlığım da sessizliğin
ağır adımları ve elle tutulmayan
o zamanın sesi.
Hiç etmekti seni belki.
Bilmediğim, görmediğim
o sözü geçen uzakların
güzelliği ve yalanı.
Seni de ucuz bir yalanın
baş kahramanı yapmak vardı.
Hüzünle sesini tarif etmek,
gecelerden gündüzleri
bulan aydınlığa kadar
gözlerini anlatmak isterdim.
Bedenini vahşetin sanatıyla parçalamak
Ucuz romanlardan
bardağıma dökülen
çayla yudumlamak belki.
Seni düşünmek güzel ve bir lanet.
Seni unutmak acı ve...
Ve seni hep sevmek...
Sende bulmaktı kurtuluşu,
birgün seni yok etmek gibi...
Sana karşı bir his.
Vahşetle merhamet
arasında ölmek...