Vahşetin Sanatı Şiiri - Mekan Atac

"Son bulacak bir gün mutluluklarınız!
Sahte kişiliğinizin arkasına sakladığınız, yüzünüz görülecek.
İşte o zaman sizde bir "yalan" olacaksınız, tüm gerçekler gibi...!"

Nasıl bir tuhaflıktayım,
ölmüş sonra heyecanla
sevinçle doğmuş gibiyim.
Biraz mutsuzum,
hayallerinden söküp
çıkarılmış bir uykucu
sersemliği içindeyim.
Ne yöne versen gözü kapalı
koşup gideceğim.
Ayağımın, takılıp
düşeceğim korkusunu atmış
üstünden, yüzü gözü dağılmış
hissi taşımadan.
Bir piyanonun uyandırdığı
hissin tuşları gibi
ezip ezip dövülen.
Kemanın gerilmiş,
kulakları döven sertliği
ve tahammül edilemez ağırlığı,
her bir yanımda.
Bir mutluluğun uyandırdığı,
tarifi imkansız hissi gibisin benim için.
Alıp saklamak seni.
Bedeninden parçalarını söküp yemek.
Seni sarmak nefessiz bırakmak.

Gözlerinin tadı nasıl?
Yanaklarını ısırmak.
Etlerine dış geçirme isteği.
Bende uyandırdığın
vahşiliğin sanatkarı.
Ninniler söylemek için seni dağlara taşımak.
İçimden belirsiz cümleleri yazıp,
seni alıp kenar süsü diye
duvara asmak var.
İçin için bakmak sana var
İçimde tarifi imkansız his yine.
Gözlerimi kapatıyorum
Düşme korkusu cebimde
Sana yine koşa koşa geliyorum.
Ellerinden tutmaya ve
fırlatmak en bilinmezliklere.
Seni şeytanlara sürgün etmek.
Gökyüzünün aksine,
seni cehennemde bırakıyorum.
"Ve ben" diyen sen.
Yalvaran gözlerini artık görmek istemiyorum.
Ben artık kendimi arıyorum...