Vahşen - 4 Şiiri - Elazığlı Mustafa Kaya

adı tezek
hani samanla yoğurup
çemilleyip pantullarımızı
çiğnediğimiz mayıs
kıvam bulunca
nerede duvar vardı
avuç avuç yapıştırılır
kurutmaya bırakılırdı
sıkılmadan tiksinmeden yapardık
eğlence gelirdi
ya da
otarmaya katılan sürünün ardından
sırtımızda ki küfeye doldurduklarımızı
yığardık bir yere
devşireceğimiz kavun karpuzlar
ahbun döküp tarlaya
filiz versin diye baranlar
yeyeceğimiz hıyarlar aklımıza gelirdi
bir işimiz poh toplamaktı
erken davranan kazançlıydı
ne güzel günlerdi
cizirik çevirirdik sonra
ceviz ağaçları vardı
teni beyaz ceviz yerdik
ellerimizin kınalanmasına bakmadan
bir yanda çiğnenmiş mayıs yığılı
bir yanda eşelenen tavuklar
ev – ahır içiçe barışcıl
ve
ahırların kuytularında saklı folluklar
en sevdiğimizdi
tereyağına kırılan yumurtalar
tezek avı biter bitmez
çocuklardık dur durak bilmez
kah eşek arıları peşinde
öldürüp arka atmak
kah ark ta bal arılarını kurtarmak
çalılarla çevrili bahçelerde gözlerimiz
belki davet edilirdik
sabahla başlayan savaşımız
karanlık basıncaya dek
katlanarak devam ederdi
ve
ocakların altına sürülen tezek
kızgın güneşe inat geçmiyordu
ve hiç sönmedi
çocukluk günlerimin efsane ateşi..

20.07.2004 / elazığ
mustafa kaya