Vahiy Düşü Şiiri - Zeki Uçar

İç geçirmelerle kanatlandı ruhum,
ve bedeninde kayboldu.
Ayıkla hüznü acıdan, hüzün ki;
ruhun yalnızlıkta dinlendiği....
Arala çilek renkli dudaklarını,
ve söyle aşkın şarkısını...
Bırak seyredeyim seni aşkın gözüyle...
söyle güz çiçekleri solmadan,
dökülsün dudaklarından sözcükler,
sevgi diliyle,
bana aşkın melodisini söyle...
yaklaş bana,
kalbimi göğsüne yerleştir.
mehtabın yalnızlığındaki esintiyle...
konuş benimle,
yasemenlerin dansıyla.
konuş ki; ağaçlardaki sarı yapraklar uçsun;
göklere yükselsin ruhum,
ve yeryüzünün derinliğine gömdüğüm
rüyalarımdan başka
hiç bir şeyim olmasın!
belki ruhum yeşerir seninle her gün yeniden,
ve ben kanatlanırım sana doğru,
gecenin sessizliğinde,
bekliyor musun? gün batımı gölgeleriyle,
şafağın gölgelerinin buluştuğu yerde,
cennet gözlüm, arala bakışınla
affın kapısını vahiy düşüyle...

2014 / ANKARA