Vahit Görür Şiirleri - Şair Vahit Görür

Doğarsa yalancı bir güneş,
Günlerden bir kış günü.
Isıtmazsa şayet içimi,
Bedenimi saran o sıcaklık.
Hissetmezsem üşüyen ellerimde,
Bir kibrit sıcaklığı.

Mevsiminde yazıldı bu şiir
Güzel olsun diye seçilmedi kelimeler
Yürüdüğüm yolda yapraklar, insanlar ve sokak lambaları gerçekten vardı
Ben yalnızdım
Her adımımda farklı bir his vardı
Ama galiba en çok aşıktım

Bağrı yanık bir ananın iç çekişindeki gibi
Hasret doluyor ciğerlerime
Dağları aşıyor hüznüm bir eşin bakışlarında
Un ufak olmuşum, yerle bir
Umudunu yitirmiş, düşü kırık dökük bir çocuk
Gökyüzünde havalanan bu uçurtma benim

Her kış bu gara çıkıp gelirdi
Oturup trenleri seyreder
Bir de sigarasını içerdi
Kolunda bir saati
Cebinde de kibriti
Ama emindim yükü bu kadar değildi

Ayın ışığı vurunca suyun yüzüne
Çekilince tüm kainat evine
Yanınca lambalar peşi peşine
Sevgindir bu şehri güzelleştiren

Soğuk rüzgarlar vurunca tenime

İnsanın ölüme en yakın olduğu an,
"Uykuymuş" öyle derler.
Ama benim ölüme en yakın olduğum an,
Sana baktığım an.
Birde yakalarsa gözlerin, gözlerimi
İşte o zaman vay halime.

Elem bende hava gibi, su gibi;
Dertsiz yaşayamaz oldum ela gözlüm.
İç çekip de bir gidişine;
Ağlayamaz oldum ela gözlüm.

Arar gibi birini o bakışların

Hayal meyal bir gözlerin kalmış
Birde gülüşün hatırımda
Yaprakları incitmeden yürüdüm yine
Kestane ağaçlı o yolda
Yolun sonuna varıp da
O yalnız banka oturunca

Eylülde bir aşka
Süzgün bir bakışa
Sözündeki nazına kandım
Bir güz vakti sevmeyecektim

Tatlı bir telaşa

Umutla dalar gözlerim uzağa
Hasretin bin selam eder
Bin kilometre uzakta kalsan
Bir selamın bin adım eder

Dilim adını zikreder defalarca