Vahhim Şiiri - Emre Ozdemir

Bazen Kendimi Ansızın Sende Buluyorum, Bir Düşcesine.
Öyle Bir An Kopuyorki Benden Sana Dünümü Bile Hatırlamıyorum.
Sen Oluyorum Bazen, Güldüğün Zaman Gülmek İstiyorum.
Bilmiyorum Neden ve Nerden Geldiğimi.
Sonra Sessizliğinle Uyanıyorum, Yoksun.
Bilmek İstemiyorum Sensizliği. Sus O Zaman Dercesine Konuşuyorsun.
Ne Gelmek İstiyorsun Benimle, Nede Kalmak.
Olsun..!

Yalan Olmuşcasına Bakıyorsun Kendi Pencerenden,
Korkuyorum, Salındığın Yerden Düşüceksin Diye.
Korkuluk Oluyorum, Sadece Bana Tutunabilmen İçin.
Tutmuyorsun Beni.
Seninle Beraber Düşüyorum.
Artık Biliyorum, Aşk Denilen Bu Sahnede,
Ben Her Zaman Yalnız Üşüyorum.
İstemem Ellerini Diyorsun, Kopsun.
Hiç Olmadık Şeyler Geliyor Aklıma.
Dur Demek te Gelmiyor İçimden,
Olsun...!

Yarım Kalmış Bir Yabancıyım Şimdi,
Belki Hayatında,
Belkide Yanında.
Kim Bilir, Hiç İstemediğin Anda Girdiğim İçin Yaşantına,
Özlüyorsun Belkide, Böylesine Özlenmeyi.
Bir Aşk Çiçeğiyse Bendeki, Solsun.
Adı Belli Zaten.
Olsun...!

Kırık Bir Cam Kenarından Seni Çekiyorum Çiğerlerime Kadar,
Bilki, Kendimde Ne Kadar Aşk Varsa, O Kadar da Sen Var.
Yırtılmayan Bir Şiir Olarak Kalmanı İstiyorum Artık,
Belki Yıllarca Saklanıcak,
Belkide Bir Başkası Çıkacak Oyunumda,
Görmeden Attığım Bu Zar,
Şimdi Kaderimin Yokuşunda, Dursun.
Kaleme Sarılırcasına Sen Ol İstiyorum.
Olmuyorsun.
Olsun...!