Vah vah pek de gençmiş
(bir refakatçinin defterinden – 1)
Gözleri ondayken, elleri duada oluyor insanın. Allahım diyorum, sorunsuz bitse şu kür. Damla damla akan ilaçla anlaşma yapmak ister gibi bir hâl alıyor yüzüm. Lütfen çok yakma canını.
Bir gözüm ilacın seyrindeyken diğeri etrafa kayıyor, göstermek istediği bir şey var gibi. Bak da gör diyor sanki. Tek değilsin bu yolda. Bakıyorum; geniş bir salon, içinde türlü sağlık malzemesinin olduğu küçük dolaplar, birkaç hemşire. Beyaz giyimli, soğuk. Her bir hastaya ait basit yapılı ama karmaşık görünen ilaç makineleri. Üzerlerinde ayarlanabilir düğmelerin olduğu koltuklar. İlaçları kaplayan siyah bez keselere inat mavi renkleri.Ve asıl kahramanlar. Dışarıda güle oynaya dolaşan onca sorunlu zihne rağmen, vücutlarındaki düzensiz / kontrolsüz oluşumlar yüzünden hasta diye nitelendirilenler. Görünüşleri, bakışları, duruşları pes dedirtecek kadar benzeyen birbirine. Fark eden her gözde 'biz aynı savaşı veriyoruz' etkisi bırakan.Erkek, kadın, genç, yaşlı, fakir, zengin demeden aynı paydada buluşan...
Saati mi şaşırdı bu hıyar?
Gerçi hiç saati olmadı ama
En azından birine sorar.
Cebimde bir lira desen yok,
