Vah vah pek de gençmiş (bir refakatçinin ...

Vah vah pek de gençmiş
(bir refakatçinin defterinden – 1)

Gözleri ondayken, elleri duada oluyor insanın. Allahım diyorum, sorunsuz bitse şu kür. Damla damla akan ilaçla anlaşma yapmak ister gibi bir hâl alıyor yüzüm. Lütfen çok yakma canını.

Bir gözüm ilacın seyrindeyken diğeri etrafa kayıyor, göstermek istediği bir şey var gibi. Bak da gör diyor sanki. Tek değilsin bu yolda. Bakıyorum; geniş bir salon, içinde türlü sağlık malzemesinin olduğu küçük dolaplar, birkaç hemşire. Beyaz giyimli, soğuk. Her bir hastaya ait basit yapılı ama karmaşık görünen ilaç makineleri. Üzerlerinde ayarlanabilir düğmelerin olduğu koltuklar. İlaçları kaplayan siyah bez keselere inat mavi renkleri.Ve asıl kahramanlar. Dışarıda güle oynaya dolaşan onca sorunlu zihne rağmen, vücutlarındaki düzensiz / kontrolsüz oluşumlar yüzünden hasta diye nitelendirilenler. Görünüşleri, bakışları, duruşları pes dedirtecek kadar benzeyen birbirine. Fark eden her gözde 'biz aynı savaşı veriyoruz' etkisi bırakan.Erkek, kadın, genç, yaşlı, fakir, zengin demeden aynı paydada buluşan...

Zaman yavaş geçiyor. Ben yere bakıyorum. Taş zeminin çizgilerini görüyorum belli belirsiz. Çocukluğum geliyor aklıma. Sek sek oynadığım, durmadan. Keşke diyorum, keşke yine...Dilime nereden, ne zaman takıldığı belli olmayan türküyü mırıldanırken, bir ses bölüyor gevşemeye yüz tutmuş yüzümün huzurunu; 'geçmiş olsun, kiminiz? 'Kardeşim' diyorum. Sesime verebileceğim en soğuk tonu yerleştirmeye çalışarak ve hafifçe sırtımı dönerek anlasın diye de devamını getirmek istemediğimi. 'Yaşı kaç, sorunu ne, pek de gençmiş, vah vah'.

Duruyor, yutkunuyor, düşünüyorum...

Dönüp 'evet, çok genç ama yılmıyor deniyoruz. Zor bir süreç ama imkânsız değil tedavisi. Lakin doğuştan beyni olmayanlara yapılabilecek bir tedavi olduğunu duymadım hiç. Çaresizmiş sanırım, kurtulursunuz inşallah, vah vah, pek de gençmişsiniz' demek istiyorum tüm kinimi kusarak....susuyorum...

08/02/2007