Vah Ki Vah Şiiri - Abdullah Yaşar Erdoğan

Yine sirenler çalıyor,
Beynimin içinde.
Trenler köstebek misali,
Depreşiyor kafamın içinde.
Yer altından gelen sesler,
Yer üstünü titretirler.
Vah bana, vah ki vah.
İçimdeki sirenlere koşamam,
Gem vuramam düşüncelerime,
Çıldıracağım neredeyse,
Dört bir yanım hain dolu.
Vah bana, vah ki vah.
Beynimi kemiren nedir bilemem,
İyilik beklemiyorum kimseden,
Sorun benim içimde ise eğer,
Benim bedenim bunu çözer,
Yok dışardan ise, ki öyle;
İşte o zaman sirenin yok sonu.
Vah bana, vah ki vah.
Mazlumlar için haykıramadım,
Zalimlerin karşısına çıkamadım,
Bedenimin isyanı doruğa çıktı,
Elime verin odun, başıma vurayım.
Hücrelerim benden bıktı.
İsyanım var bu düzene,
İsyanım var insanı üzene.
Karşı duramıyorsam eğer,
Vah bana, vah ki vah.
Durun ey yığınlar durun,
Yanlış yoldasınız yanlış.
Yok İslâm’da böyle kalkış.
Zalime yapılmaz ki alkış.
Ey bedenim, zonkla, patla;
Sen umurumda değilsin.
Seni düşünüyorsam eğer,
Vah bana, vah ki vah.
Ümmet kırılıyor, zalim elinde,
Ben nasıl düşerim dünya derdime?
Koşamam ki mal mülk peşinde,
Koşanlar varsın koşsunlar,
Yeter ki benden uzak dursunlar.
Ben dünyanın her yerindeyim,
Nerede bir acı varsa, içimde duyarım,
Acı hissetmiyorsam eğer,
Vah bana, vah ki vah.
Korkarım tek suçlu benim,
Zulmün ana kaynağı bedenim,
Bana yönelsin bütün darbeler,
Acı duyar, vah dersem namerdim,
Ben zevk içinde olamam ki;
Olduğumu hissedersem eğer,
Vah bana, vah ki vah.