Vagonlar Hüzün Taşır Şiiri - Sercan Yarım

Yıkılmak, bazen koyu bir gökyüzüyle mümkün olur.
Seyredersin kenti en yitik bir limandan.
Gülümsemeni hapseden bir ayrılıktır.
Tam düşerken kanatlarıma biner yükün araftan.

Mümkünü kaybolan bir ihtimalden fazlasıyız.
Bu yüzden her şehirde aynı tını, kulaklarıma zırvalarken
aşk denilen saf yalanı.
Gülümsemen; güneşi aydınlatır.

Geceme doğduğunda eğer sesimi duymuyorsan.
Peki ya güneş bile kandilimi yakmıyorsa.
Aynaya baktığında kendini görmüyorsan.
Anlamı kalmamıştır hayatın da varlığın da.

Umut denen sahtekarın yakasından tutmuyorsan.
İnandığın her yalanda iki kişilik ağlıyorsan.
Kızıla çalan gökyüzümde, paramparça göz altlarım;
dumana yumruk attığımdan.

Tahammül sınırlarım artıyor bak yokluğunda.
Uykularım firar eder, rüyalarımı çaldığından.
Derime saplanan şu yağmurla dans ederken,
sarılmak muhteşemdi; kollarımda olduğunda.

Yenilgi, tenimde gezindiğin gerçeğine, bir tutam hayal katıp
yürü be! gençliğimden.
Ben her yalanı seninle buldum.
Terasta bir meltemle gözlerinde kaybolurdu gerçeğim hep.

Buğulu bir Akdeniz akşamından, hatırda kalan sade
birkaç cümle olmamalı.

Yaşamak kolay, sen tabi zor tarafı.