Vagon Vagon Ayrılık... Şiiri - Ersin Malak

Bir tren kalktı bu sabah,
Elimde çantam, içimde sen…
Raylar titredi önce,
Sonra sustu kalbim gibi.

Pencereden geriye baktım,
Evin kapısı hâlâ aralıktı…
Sen duruyordun orada,
Dudaklarında "git"
Ama gözlerinle “gitme” diyordu.

Saklama,
O an anladım…
Ayrılıklar hep iki kişilikmiş,
Ama biri giderken,
Öteki çoktan yanıyormuş içten içe.

Birlikte içtiğimiz kahvenin buharı
Sanki hâlâ önümde,
Ama karşı koltukta
Sen yoksun.

Vagonlar uzun,
Sessizlik daha da uzun…
İçimde yankılanan adını
Cam buğusuna yazsam
Silip durur rüzgâr…

Ne yastığımı ısıtan tenin var şimdi,
Ne sabah gözlerimi arayan sesin…
Sadece bir vedasız gece,
Bir eksik valiz
Ve seni saklayan şehir…

Gurbet dediğin
Başka topraklar değil aslında,
Gurbet;
Sen yanımda yokken
Kendi içimde kaybolmakmış…

Artık saatler ilerlemiyor,
Günler eksik, uykular yarım.
Her tren sesi içimi deliyor,
Belki dönersin diye
Her istasyonda inmek istiyorum.

Ama sen evde kaldın,
Ben yolda…
Ve aramızda
Vagon vagon ayrılık var şimdi.