Vagon Şiiri - Muhammet Üresin

Bacayı sarmaya görsün de hele bir ateş bak nasıl şubatlar ağustos olur
En can alıcı sözler dökülsün de hele bir dudaktan kalp nasıl toz duman olur
Rüyaları yormaya göreyim de bir hayra geceler bana en yakın dost olur
Ranzam pamuktan yastığım buluttandır o anda tavan yıldızlarla dopdoludur

İçimin pis karanlık sokaklarının dar yollarını aydınlatan meşalemsin
Ne biçim bir his bu nasıl bir sevmek söyle kalbim yine hangi masal alemdesin
Kesişir durur yollarım yüzünle belli ki içimin tek bitki örtüsü sensin
Islansam sırılsıklam seninle yıkansa ömrüm yine damla damla hasretimsin

Vagonları sen yüklü bir tren artık her gece görsen içim nasıl bir cehennem
Açılır kapılar dökülür içindekiler bir bakarım yüz bin sen olur çevrem
Ne yana baksam sen görünürsün içimde anlarım ki senle doludur her hücrem
Çekip almam ne mümkün aklımı senden senle başlayıp senle biterken her cümlem